10.06-5.07.2020, Klub Żak, foto: materiały prasowe Klubu Żak
Wystawa o powyższym ironicznym tytule jest wypowiedzią malarską otwartą na wszelkie ukłucia. Trochę kojarzyć się może z art brut, trochę z action painting; jest w tym malarstwie zawarta epicka opowieść o emocjach i zwykłym życiu nie usłanym różami. Wszystkie obrazy mają swoją historię, często trudną, często będącą zapisem drogi pod prąd. Nie ma tutaj miejsca na modę, chociażby surrealizującą, wręcz przeciwnie - Katarzyna Hołdys udowadnia, jak wspaniałym medium jest malarstwo – tu przewrotne i niepokorne. Dlaczego ludzie dorośli powszechnie nie zajmują się malowaniem – takich maziaji.(...) mam taką hipotezę, że oprócz trudności czysto technicznych, istotne jest tutaj poczucie niepowagi zajęcia, które z równą skutecznością mogłoby podejmować dziecko albo całkiem przeciętny słoń (...). Katarzyna Hołdys Niepowaga, którą naznaczone jest w warstwie powierzchownej uprawianie malarstwa - to pozorna charakterystyka nadawana tej dziedzinie przez laików. To zajęcie jest tak bardzo niszowe z jednej strony, elitarne wręcz- a z drugiej strony stanowi medium bardzo komunikatywne. Poważni ludzie pracują w korporacjach, w urzędach, szkołach, kościołach, fabrykach, kopalniach, na uniwersytetach, na platformach wiertniczych, w awiacji, w ruchu lądowym i innych miejscach, które trudno wyszydzić. Malarki to przecież żony dla Malarzy ( hasło Anny Okrasko wciąż działa!). Skoro malarki są żonami dla malarzy to kim są jednak malarki? Te niebędące żonami dla malarzy? Nigdy pewnie nimi nie muszą zostać. Podejmuję ten wątek, ponieważ postać Katarzyny Hołdys stanowi przykład niepokornego życia. Malarka maluje takie fanaberie pokazując gest Kozakiewicza wszystkich krytykantom i krytykantkom. Katarzyna Hołdys jest indywidualnością świadomie operującą abstrakcją - może ekspresjonistyczną, troszkę nawiązującą dialog z Paulem Klee a czasem mini rozmowę ze szkołą nowojorską, a zawsze, czy po prostu - pozostaje sobą. Katarzyna Hołdys jest malarką związaną twórczo z Gdańskiem i Warszawą.
